ارتباط بین سبک های تعاملی معلمان با خودپنداری دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان شیراز

تعاملات معلمان با دانش آموزان از مهم ترین عوامل در محیط یادگیری است که تأثیر به سزایی بر خودپنداری دانش آموزان دارد. بدین منظور هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک های تعاملی معلمان با  خودپنداری دانش آموزان بود. از کلیه دانش آموزان پایه چهارم و پنجم ابتدایی شهرستان شیراز، نمونه ای مشتمل بر 263 دانش آموز(145پسر و 118 دختر) در دامنه سنی؛ 9-12 سال به صورت خوشه ای مرحله ای، انتخاب گردید. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های؛ تعامل معلم و دانش آموز و توصیف خود، استفاده گردید. پرسشنامه تعامل معلم و دانش آموز، هشت ویژگی رفتاری معلم را از دیدگاه دانش آموز، ارزیابی می کند و پرسشنامه توصیف خود نیز خودپنداری را در هفت بعد مجزا و یک بعد کلی، مورد سنجش قرار می دهد. روایی پرسشنامه های مذکور در پژوهش حاضر برمبنای روش های؛ تحلیل عاملی و همبستگی با آزمون های مشابه و پایایی با روش های؛ آلفای کرونباخ و بازآزمایی، محاسبه و ضرائب مطلوب، به دست آمد. تحلیل های آماری نشان داد؛ خودپنداری دانش آموزان توسط سبک های تعاملی، پیش بینی می گردد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز حاکی از آن بود که ازمیان ابعاد مختلف  سبک های تعاملی معلم، بعد راهنمایی پیش بینی کننده مثبت و بعد سخت گیری، پیش بینی کننده منفی و معنادار، خودپنداری دانش آموزان بوده است. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد؛ بین خود پنداری علمی و همکاری، همبستگی مثبت و معنادار و بین خودپنداری علمی و تسلط، همبستگی منفی و معنادار وجود دارد هم چنین تفاوت های معنادار آماری بین دختران و پسران، در سبک های تعاملی معلمان و ابعاد خودپنداری وجود داشت.